23:23

23:23 - jakieś chore myśli krążą mi po głowie, jak ten świat nas niszczy, jak zło przeciąga nas na swoją stronę, a my nawet nie zdajemy sobie z tego sprawy, przeciętni z nas ludzie, połączeni przyjaźnią, niekiedy miłością, czekający na lepsze jutro, które nie nadchodzi, żyjący nadzieją na dobro, które nie ma zamiaru tu zawitać i wszystko jakby robiło nam na złość, jakby to, że lakier do paznokci, którym akurat chcesz pomalować paznokcie się skończył, to jakaś kara, jakby to że kręciłaś dziś włosy przez dwie godziny, a gdy wyszłaś z domu zaczął padać deszcz, to jakiś kolejny spisek, jakby to, że ludzie okazujący sobie uczucia na ulicy, trzymając się za ręce i cicho szepcząc sobie jak to bardzo się kochają, robili to specjalnie, by pokazać Ci, że wcale nie jest tak źle, jak Ty sobie to w głowie poukładałaś i chociaż to absurdalne i mało w tym sensu, czasem tak po prostu jest, wstaję rano, prysznic, ciepła woda zamienia się w zimny strumień i mam ochotę wyjść i wykrzyczeć to całemu światu, a to przecież nic takiego, idę do kuchni, wyjmuję chleb, ale masło się skończyło, co teraz? zjem coś na mieście, szkoła, kilka zmęczonych twarzy, moja też nieco smutna i jakby bez nadziei w oczach, koniec szkoły, bez euforii, jem na mieście, a potem to narzekanie, że schudnąć to taka trudna sztuka, wracam do domu, wchodzę do pociągu i jakby akurat dziś, tych ludzi więcej i tłoczniej jest i znów czuję, że zaraz wybuchnę i duszno mi i chcę złapać oddech, ale brak tam powietrza, wychodzę, idę w rytm muzyki, kiedy nagle wszystko gaśnie, znów baterie nienaładowana, co jeszcze dziś się stanie, wchodzę do domu i pusto jakoś i tylko Ona mówi do mnie, ale jakbym jej nie słyszała w ogóle, jakby za ścianą stała i próbowała krzyczeć, a ja nie słyszę i nie chcę słyszeć, mój pokój, cztery ściany, znów sama z myślami, a z tych myśli właśnie takie chore teksty jak ten, co się ze mną dzieje! dobranoc.